Βρίσκεσαι σε νέα σχέση και το ταίρι σου προτείνει να αφήσεις την οδοντόβουρτσά σου στο σπίτι του;

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. (Μαρία Πολυδούρη)

Όλοι γεννηθήκαμε γιατί κάποιος άνθρωπος αγάπησε κάποιον άλλον. Έστω και για μια νύχτα. Όλοι ξανα-γεννηθήκαμε λίγες ή πολλές φορές στη ζωή μας γιατί αγαπήσαμε κάποιον άλλον άνθρωπο εκεί έξω. Ο καθένας μοναδικά με τον δικό του τρόπο. Με το δικό του μυαλό. Με τη δική του καρδιά.

Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας περί καύσης νεκρών. Και ούτε θα σας πω τη δική μου. Άλλωστε θα ακυρώσει το θέμα του παρακάτω κειμένου. Θέλω όμως να προετοιμάσω την ψυχολογία σου φίλε αναγνώστη, συμβουλεύοντας την αποφυγή οποιασδήποτε σύνδεσης του άρθρου με δυσάρεστα γεγονότα και καταστάσεις που έχεις βιώσει.

Υπάρχουν διατροφικές συνήθειες και επιλογές που είναι καθαρά θέμα γούστου. Υπάρχουν, όμως, και προτιμήσεις γεύσεων ή τροφίμων που σχετίζονται με τον τρόπο που έχουμε γαλουχηθεί ή με τον τόπο που έχουμε μεγαλώσει. Στο δικό μας υπέροχο τόπο, την Ελλάδα, έχουμε την τύχη να γευόμαστε τη μεσογειακή διατροφή, η οποία δομεί γερά κορμιά και ευχαριστεί τους γευστικούς μας κάλυκες. 

Συχνά παρατηρώ τους ηλικιωμένους. Στο δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στη λαϊκή αγορά, σε θολά τζάμια ξεχασμένων παραθύρων. Όλοι τους, άλλοι φιλικοί και ευγενικοί, άλλοι δύστροποι και μοναχικοί, κουβαλούν την κούραση και την εμπειρία των χρόνων. Οι ρυτίδες τους προδίδουν τα γέλια και τα κλάματα που τους χάρισε η ζωή. Εγώ όμως ξεχνώ, ξεχνώ ότι κάποτε υπήρξαν νέοι, ότι κάποτε ήταν στη δική μου ηλικία ή ακόμη και νεότεροι. Όταν τους κοιτώ φευγαλέα γιατί βιάζομαι να φτάσω στη δουλειά, νομίζω ότι ήταν πάντα έτσι, ηλικιωμένοι, δυσκίνητοι, ανήμποροι. Λάθος μου. Λάθος μας. Η τρίτη ηλικία είναι το δικό μας μέλλον. Είναι οι άνθρωποι που φρόντισαν να έχουμε εμείς παρόν και μέλλον.

Η φράση «αν κάποτε οι μέλισσες αφανιστούν από προσώπου γης, δε θα απομείνουν στον άνθρωπο παραπάνω από τέσσερα χρόνια ζωής» είναι εντυπωσιακή και εμφανίζεται συχνά στις αναζητήσεις στο διαδίκτυο. Η πατρότητά της έχει συνδεθεί άλλοτε με τον Αϊνστάιν, άλλοτε με τον Δαρβίνο και άλλοτε με τον Μαίτερλινκ. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω σε ποιον ανήκει η φράση, ούτε αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά τη χρησιμοποιώ γιατί επισημαίνει το σπουδαίο οικολογικό ρόλο της μέλισσας.

Τα καρτούν που γνωρίζω είναι ελάχιστα. Αν προσπαθήσω να τα μετρήσω ίσως χωράνε στα δάχτυλα των δύο μου χεριών.  Η κόρη μου πάλι, τα λατρεύει. Ίσως είναι και η μόνη ώρα που μπορεί να ακινητοποιηθεί για λίγα λεπτά. Συχνά, με κατακλύζουν τύψεις που την ψυχαγωγεί η τηλεόραση και όχι εγώ. Συχνά, επίσης, ευγνωμονώ την ύπαρξη αυτής της επιλογής, είτε γιατί έχει μάθει πολλά χαριτωμένα τραγούδια και περίεργα ζώα (αναγνωρίζει το τουκάν!) είτε γιατί μπορώ και μαγειρεύω με ησυχία. Τελικά, όμως, υπάρχει σωστός τρόπος αλληλεπίδρασης του παιδιού με την οθόνη;

Η σχέση μου με τα φιλικά τετράποδα δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στενή. Η σχέση μου με τους μικροοργανισμούς τους είναι σίγουρα καλύτερη, ως μικροβιολόγος. Γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι η ποικιλία του μικροβιακού φορτίου στη στοματική κοιλότητα των σκύλων μοιάζει με την αντίστοιχη ανθρώπινη μόλις σε ποσοστό 16,4 % αναρωτιέμαι εάν τα μικροβιακά στελέχη, που φιλοξενούν οι σκύλοι, είναι επιβλαβή ή ωφέλιμα για τη δική μας υγεία. 

Κανένας δε θα σε κατηγορήσει αν το χώμα για σένα μέχρι σήμερα ήταν μόνο βρωμιά. Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις και να κοιτάξεις με άλλο μάτι το χώμα, με το οποίο γεμίζεις τις γλάστρες σου ή το χώμα που ενοχλητικά λερώνει τα ρούχα των παιδιών σου;