Τα καρτούν που γνωρίζω είναι ελάχιστα. Αν προσπαθήσω να τα μετρήσω ίσως χωράνε στα δάχτυλα των δύο μου χεριών.  Η κόρη μου πάλι, τα λατρεύει. Ίσως είναι και η μόνη ώρα που μπορεί να ακινητοποιηθεί για λίγα λεπτά. Συχνά, με κατακλύζουν τύψεις που την ψυχαγωγεί η τηλεόραση και όχι εγώ. Συχνά, επίσης, ευγνωμονώ την ύπαρξη αυτής της επιλογής, είτε γιατί έχει μάθει πολλά χαριτωμένα τραγούδια και περίεργα ζώα (αναγνωρίζει το τουκάν!) είτε γιατί μπορώ και μαγειρεύω με ησυχία. Τελικά, όμως, υπάρχει σωστός τρόπος αλληλεπίδρασης του παιδιού με την οθόνη;