BeMoreConscious

Πριν λίγες μέρες, κάνοντας ένα μεταμεσονύκτιο «σκρολάρισμα» στο Instagram την προσοχή μου κέρδισε μια influencer για μαμάδες η οποία δημιούργησε ένα ποστ για ένα παιδί που πρόσφατα διαγνώστηκε με λευχαιμία και χρειάζεται άμεσα μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Τι είναι όμως ο μυελός των οστών και πώς μπορεί κανείς να γίνει δότης; Πάμε να γνωριστούμε με τον όρο και να καταρρίψουμε κάποιους μύθους σχετικά με τη διαδικασία.

Ο αθλητισμός συναντά μεγάλη απήχηση σε σημαντική μερίδα του πληθυσμού τόσο σε ερασιτεχνικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, από την παρακολούθηση αθλητικών γεγονότων έως και τη συμμετοχή σε αυτά. Ωστόσο, για τα άτομα με διαταραχές αυτιστικού φάσματος, η χαμηλή προσβασιμότητα σε συνδυασμό τις προκλήσεις που συνοδεύουν τη διαταραχή, η ενασχόληση με αθλητικές δραστηριότητες δεν αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, παρά το πλήθος οφελών που μπορεί να προσφέρει.

Από την Ελλάδα έως το Αφγανιστάν γινόμαστε συστηματικά μάρτυρες περιστατικών έμφυλης βίας. Από την Ουγκάντα έως την Αθήνα παρατηρούμε και βιώνουμε φαινόμενα κλιματικής κρίσης, όπως είναι οι έντονες περίοδοι ξηρασίας, οι πλημμύρες και οι πυρκαγιές. Ως γυναίκα και πολίτης ενός πλανήτη που απειλείται από την κλιματική αλλαγή δε θα μπορούσα παρά να αναρωτηθώ αν τα παραπάνω φαινόμενα βίας συνδέονται. Ίσως προς έκπληξη πολλών, οι επιπτώσεις των περιβαλλοντικών προβλημάτων και της κλιματικής κρίσης αυξάνουν τις πιθανότητες έξαρσης της βίας κατά των γυναικών.

Ήρθαν τα Χριστούγεννα και ο αέρας μυρίζει μελομακάρονα και ζεστή σοκολάτα! Στολισμένα δέντρα, φωτάκια και Άη-Βασίληδες με δώρα (χοχοχο). Σίγουρα όλοι σκεφτόμαστε τι δώρα θα ανταλλάξουμε φέτος.

Αυτές τις γιορτές κάνε κι εσύ ένα δώρο ζωής σε κάποιον που σε έχει ανάγκη. Χάρισε δέκα λεπτά από το χρόνο σου και γίνε αιμοδότης/τρια.

Σχεδόν όλοι μας έχουμε ευχάριστες εμπειρίες από την αλληλεπίδραση με κάποιο ζώο, κατοικίδιο ή μη. Τα ζώα εκτός από καλοί μας φίλοι μπορούν να αποτελέσουν και τους «θεραπευτές» μας, καθώς μπορούν να είναι το κύριο μέσο θεραπείας για ορισμένες ομάδες πληθυσμού. Τα άλογα ωστόσο που είναι οι πρωταγωνιστές του θέματος, καθιστούν δυνατή για τους φίλους μας στο φάσμα του αυτισμού και όχι μόνο, μια ακόμη θεραπευτική μέθοδο, την ιπποθεραπεία.

Καλοκαίρι, ήλιος, θάλασσα (Summer mood still on!). Τι πιο συνηθισμένο από μια παραλία γεμάτη λουόμενους, παιδιά να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο και κρύα ροφήματα να μας δροσίζουν όσο εμείς χαλαρώνουμε στην ακτή. Εκτός όμως από εμάς θέλουν και άλλοι να απολαύσουν αυτή τη μέρα και να λιαστούν στις ακτές. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο το να βλέπουμε φώκιες σε σχετικά ρηχά νερά ή ακόμα και στην ακτή σε διάφορες μεσογειακές παραλίες. Διεκδικούν κι εκείνες μία θέση στο ήλιο… Πόσα ξέρουμε όμως γι’ αυτούς τους κατοίκους της Μεσογείου;

Πάει λίγος καιρός που έχω να γράψω κι όλα είναι διαφορετικά. Ενώ η πανδημία που μας ταλαιπώρησε τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται σε ύφεση, έχει έρθει πόλεμος μέσα στην Ευρώπη και ένα κύμα καταστροφών μας έχει περικυκλώσει και πάλι. Ανατιμήσεις σε όλα τα προϊόντα και μεγάλα κενά στην εφοδιαστική αλυσίδα με το μεγαλύτερο άγχος να προέρχεται από τη βιομηχανία τροφίμων. Έρχεται στα αλήθεια επισιτιστική κρίση; Και αν ναι, τι μπορούμε να κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε;

Οι σκύλοι, αυτές οι εξαντλητικά χαριτωμένες χνουδόμπαλες, υπάρχουν στη ζωή των ανθρώπων εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο σκύλος προέρχεται από τον κοινό γκρίζο λύκο και έτσι διατηρεί πολλά από τα ένστικτά του. Από πολύ νωρίς ωστόσο διαφοροποιήθηκε από την άγρια φύση του λύκου και άρχισε να συνυπάρχει με τον άνθρωπο που τον φρόντιζε. Υπήρξε πάντα πιστός φίλος, σύντροφος και βοηθός του ανθρώπου.

Άτομα με «αναπηρίες». Όρος που προέρχεται από ιατρικά μοντέλα, σύμφωνα με τα οποία η «αναπηρία» αντιμετωπίζεται ως βλάβη η οποία χρήζει επιδιόρθωσης. Ένας όρος τόσο διαδεδομένος παρόλα αυτά παρωχημένος, καθώς έπαψε να επικρατεί το 1960. Τη θέση του έλαβε το κοινωνικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο η «αναπηρία» είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του ατόμου με το εκάστοτε περιβάλλον. Έτσι η λέξη «αναπηρία» θα συνεχίσει να βρίσκεται σε εισαγωγικά, καθώς από περιβάλλον σε περιβάλλον όχι μόνο μπορεί να διαφέρει αλλά και να μην υφίσταται.

Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από μια όλο και εντονότερη ροπή προς την αμφισβήτηση της επιστήμης και των μεθόδων που ακολουθεί. Καθώς η σημασία των τεκμηρίων μοιάζει να φθίνει στα μάτια μεγάλου μέρους του πληθυσμού, το βλέμμα στρέφεται προς άλλες, εναλλακτικές κατευθύνσεις. Μια εξ αυτών, είναι και η μέθοδος της ομοιοπαθητικής, η δημοφιλία της οποίας φαίνεται πως αυξάνεται συστηματικά, καθώς αποκτά διαρκώς νέους οπαδούς. Πόσα, όμως, γνωρίζουμε πραγματικά για αυτό το σύστημα πεποιθήσεων; Μπορεί να μας θεραπεύσει «ολιστικά», όπως υπόσχεται; Γιατί η επιστημονική κοινότητα απορρίπτει τις μεθόδους της, κατατάσσοντάς την στις ψεύδο-επιστήμες;

Φανταστείτε ότι είστε με την παρέα σας σε ένα θορυβώδες περιβάλλον. Θέλετε να μιλήσετε και αντί να πάτε κοντά στο αυτί κάποιου να φωνάξετε κάνετε μια χειρονομία ή μια έκφραση του προσώπου. Απεικονίζοντας αυτή τη κατάσταση αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε προσπαθήσει να επικοινωνήσουμε μέσω νοημάτων. Νοήματα που σχηματίζουν λέξεις, προτάσεις, μια ολόκληρη γλώσσα. Μια γλώσσα με μεγάλη προσφορά τόσο σε άτομα που είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας τους, όσο και στο σύνολο. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να δώσουμε μια ευκαρία στην εκμάθηση αυτού του ιδιαίτερου είδους γλώσσας; 

Αρκετές φορές αναρωτιέμαι γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν ευαισθητοποιείται για το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Γιατί πρέπει να συμβεί μια φυσική καταστροφή, γιατί πρέπει να θρηνήσουμε θύματα ώστε να αναλάβουμε δράση, να προστατέψουμε το οικοσύστημα, να ενδιαφερθούμε; Διότι έχουμε απομακρυνθεί τόσο από το φυσικό περιβάλλον που δεν πιστεύουμε ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί.