Γράφω αυτό το άρθρο και, ως συνήθως, ακούγεται μουσική από πίσω. Από τη δουλειά, μέχρι τη γυμναστική, από τη χαλάρωση ως και τη βόλτα, με τον ήχο της μουσικής όλα δείχνουν πιο όμορφα. Γιατί; Τι το “μαγικό” κάνει η μουσική στον εγκέφαλο και το σώμα, με αποτέλεσμα να την αποζητάμε τόσο; Πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν αυτή δεν υπήρχε;

Στην καρδιά του χειμώνα φράσεις όπως «Πάρε ζακέτα, θα κρυολογήσεις!» κ.τ.λ. ακούγονται καθημερινά. Έχει, όμως, πράγματι επιστημονική βάση η σύνδεση του κοινού κρυολογήματος με το χειμώνα;

Πρόκειται για μια ερώτηση που δεν έχει σωστή ή λάθος απάντηση. Η ανατομία του εγκεφάλου, μας εξηγεί πλέον αρκετά για την βιολογία του χιούμορ, ενώ ο συνδυασμός της με τη νευροψυχολογία, απαντάει στο τι πραγματικά μετράει στην παραπάνω ερώτηση.

Ορισμένες φορές η καθημερινότητά μας γίνεται φορτική λόγω των πολλαπλών προκλήσεων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Όμως, μια πετυχημένη ατάκα, ένα ωραίο αστείο ή οτιδήποτε μπορεί να μας φανεί χιουμοριστικό, είναι πιθανό να κάνει λίγο καλύτερη τη μέρα μας. 

Σεπτέμβρης και ήδη αναπολώ το καλοκαίρι και τη θάλασσα. Η πρώτη βουτιά πάντα μου μένει αξέχαστη λόγω της έντονης διαφοράς θερμοκρασίας μεταξύ του νερού και της καυτής αμμουδιάς.

Τελικά είναι η θερμοκρασία της θάλασσας τόσο χαμηλή όσο μας φαίνεται; Και τι συμβαίνει σε μεγαλύτερο βάθος;

Αν έχεις ήδη διαβάσει για την επι-γενετική μας «προίκα», μάλλον θες να μάθεις λίγα παραπάνω για την επιγενετική.

Κληρονομούμε μόνο το χρώμα των ματιών από τους γονείς; Μπορεί οι διατροφικές τους συνήθειες να επηρεάσουν τη δική μας φυσιολογία; Πώς γίνεται τα διαφορετικά όργανα στο σώμα μας να επιτελούν διαφορετικές λειτουργίες μεταξύ τους; Γιατί τα ομοζυγωτικά δίδυμα μπορεί να διαφέρουν ως άτομα τόσο πολύ, παρόλο που μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό;

Σε καραντίνα και μια από τις σκέψεις είναι «Τι θα κάνω τώρα εγώ μόνος/η στο σπίτι;!». Αισθανόμαστε όμως μοναξιά μόνο λόγω της παρούσας κατάστασης; Τι συμβαίνει με εκείνους που ένιωθαν μοναξιά... και εκτός καραντίνας;