Μαρία Χατζηδάκη

Μαρία Χατζηδάκη

Η Μαρία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, πήρε το μεταπτυχιακό της στη Βιοϊατρική Μηχανική από το Imperial College London και το διδακτορικό της από το Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Örebro στη Σουηδία.

Σήμερα, εργάζεται ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με την οικολογία, τα φυτά στο μπαλκόνι της και τα ανίψια της. Αγαπάει τις δράσεις για την εκλαϊκευμένη επιστήμη και θεωρεί ότι μόνο η παιδεία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Βλέποντας πρόσφατα ένα επεισόδιο στο Netflix ένιωσα την ανάγκη να αναπτύξω ένα θέμα που θεωρώ σημαντικό και επίκαιρο. Το επεισόδιο πραγματευόταν το fast furniture, την τάση δηλαδή των καταναλωτών να αγοράζουν ελαφριά και φτηνά έπιπλα, τα οποία συνήθως συναρμολογούν οι ίδιοι ώστε να μπορούν να τα ανανεώνουν γρήγορα και εύκολα ακολουθώντας τις «επιταγές» της εκάστοτε μόδας. Είναι κάτι τέτοιο προς το συμφέρον μας; Και -κυρίως- ελλοχεύει κινδύνους; Και πώς προστατευόμαστε;

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι ένα πλαστικό παιχνίδι μπορεί να έχει επίπτωση στην υγεία του παιδιού σας; Πού υπάρχει η δισφαινόλη-Α (BPA) και τι πρέπει να γνωρίζετε για αυτήν;

Πρόσφατα, το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ ανακοίνωσε ότι πιθανότατα βρήκε τρόπο να λύσει το τεράστιο πρόβλημα του μικροπλαστικού, χρησιμοποιώντας μια πρωτεΐνη, η οποία χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο κρέατος. Μια ιδέα με τεράστιο περιβαλλοντικό αντίκτυπο, η οποία μας εντυπωσίασε.

Μετά την παγκόσμια κρίση λόγω του ιού SARS-CoV-2 και ενώ τα πράγματα φαίνεται να μπαίνουν σε μια νέα πραγματικότητα, ίσως χρειάζεται να επαναξιολογήσουμε κάποια πράγματα. Ίσως τα πιο δύσκολα να είναι μπροστά, ίσως να πέρασαν, κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Αλλά η πρωτόγνωρη κατάσταση που ζήσαμε πρέπει να μας αφυπνίσει.

Σίγουρα έχετε ακούσει ότι η επιστήμη δεν γνωρίζει όρια, ούτε φραγμούς. ’Oσοι ασχολείστε με την επιστήμη, γνωρίζετε ότι η ηθική παίζει πια σπουδαίο ρόλο σε κάθε σημαντικό επίτευγμα. Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ;

Θα σας διηγηθώ, λοιπόν, μια ιστορία. Αυτή της βιοφυσικού και κρυσταλλογράφου Rosalind Franklin.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι προσφέρει μια αγκαλιά και τι συναισθήματα δημιουργεί σε πομπό και δέκτη; Ειδικά τώρα, που είναι απαγορευμένη.

H αρθρογραφία τις τελευταίες εβδομάδες έχει πλημμυρήσει με αναλύσεις και θέματα σχετικά με το νέο κορωνοϊό αποδεικνύοντας ότι η κατάσταση που βιώνουμε παγκοσμίως έχει επηρεάσει σχεδόν όλους τους τομείς της ζωής μας. Κυρίως όμως έχει επηρεάσει –και θα συνεχίσει να επηρεάζει- την ψυχολογία μας, και έχουμε ανάγκη να συζητήσουμε για αυτό.

«Η μεγαλύτερη πανδημία είναι ο φόβος». Ισχύει. Αλλά η κατάσταση είναι σοβαρή. Μήπως όμως, να δούμε τα πράγματα με λίγη παραπάνω αισιοδοξία;

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο κοστίζει ενεργειακά το φαγητό που καταναλώνετε καθημερινά, ή που τόσο εύκολα πετάξατε στα σκουπίδια γιατί χορτάσατε; Μάλλον όχι. Αλλά και να το είχατε σκεφτεί, τι θα μπορούσατε να κάνετε; Οι αριθμοί σχετικά με τη σπατάλη τροφίμων είναι σε παγκόσμιο επίπεδο αποκαρδιωτικοί όπως έχουμε ξαναπεί αλλά τι συμβαίνει με την ενέργεια που καταναλώνεται για να τραφεί (και όχι να υπερτραφεί) ολόκληρος ο πληθυσμός της Γης;

Πιθανώς να μην το γνωρίζετε, αλλά τον Οκτώβριο του 2015 ο Διεθνής Οργανισμός Ερευνών για τον Καρκίνο (International Agency for Research on Cancer) κατέταξε την κατανάλωση του επεξεργασμένου κρέατος (λουκάνικα, μπέικον κλπ) στην κατηγορία «καρκινογόνα» και την κατανάλωση του κόκκινου κρέατος ως «πιθανά καρκινογόνα». Και ενώ σκέφτεστε ότι δε θα ξαναφάτε ποτέ το burger σας χωρίς τύψεις, να σας καθησυχάσω… Υπάρχει, ήδη, στην αγορά εναλλακτικό μπιφτέκι από 100% φυτικές πρώτες ύλες.