Μαρία Χατζηδάκη

Δεν έχω δει ποτέ από κοντά ένα κοραλλιογενή ύφαλο. Έχω δει, όμως, πολλές παιδικές ταινίες, οι οποίες αναφέρονται σε αυτόν τον πανέμορφο και πολύχρωμο κόσμο, μιας και κάτω από τη θάλασσα βρίσκεται –ίσως- το πιο πολύπλοκο και θαυμαστό οικοσύστημα του πλανήτη μας.

Το πλαστικό είναι μια κατηγορία υλικών, τα οποία χαρακτηρίζονται ως ελαφριά και εύπλαστα και απαντώνται σε πάρα πολλά είδη συσκευασίας, από τρόφιμα μέχρι απορρυπαντικά και μιας χρήσης υλικά. Πολλά από τα πλαστικά είδη, τα οποία χρησιμοποιούνται σήμερα, είναι ανακυκλώσιμα και διαχωρίζονται ανάλογα με το υλικό τους, με μια διεθνώς αναγνωρίσιμη σήμανση, η οποία βρίσκεται συνήθως στο κάτω μέρος της συσκευασίας.

 Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά οι γειτονιές μας έχουν γίνει μια χρωματική πανδαισία κάδων ανακύκλωσης! Συνέχεια εμφανίζονται νέα χρώματα, είδη και μεγέθη κάδων, χωρίς κανένας να ενημερώνει τους δημότες τι πρέπει να απορρίψουν και πού. 

Ας πάμε, λοιπόν, μαζί ένα χρωματικό ταξίδι στους κάδους ανακύκλωσης και τη χρησιμότητάς τους.

Ως παιδί αλλά και μεγαλώνοντας είχα την απορία πώς είναι δυνατόν ο τομέας της κοσμητολογίας να είναι τόσο προσοδοφόρος. Πώς μπορεί μια γυναίκα, στο βωμό της ομορφιάς, να υποβάλει τον εαυτό της σε διαδικασίες κοστοβόρες, επίπονες και αρκετές φορές επικίνδυνες, τόσα αβίαστα; Ας δούμε, λοιπόν, κάποιες επιστημονικές μελέτες για την αισθητική των άκρων που μπορεί να μας κάνουν να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμασταν μέχρι σήμερα ή έστω να μας προβληματίσουν.

Για πολλούς, η περιβαλλοντική συνείδηση και η οικολογική ευαισθησία αρχίζουν και τελειώνουν στον κάδο ανακύκλωσης. Η απλή πράξη του διαχωρισμού των σκουπιδιών μας και η απόρριψή τους στον μπλε κάδο, κάνει πολλούς από εμάς να νιώθουν ότι έχουν επιτελέσει το δικό τους ρόλο για το περιβάλλον. Εφ’ όσον, λοιπόν, οι άνθρωποι ανακυκλώνουν, η χρήση πλαστικού στο μυαλό τους έχει απενοχοποιηθεί. Ωστόσο, αυτή η πρακτική ανήκει σε μια παλαιότερη εποχή, καθώς τώρα πια γνωρίζουμε ότι ΜΟΝΟ η ανακύκλωση δεν αρκεί.

Ας πάμε, λοιπόν, βήμα-βήμα να καταρρίψουμε κάποιους μύθους γύρω από το πλαστικό και την ανακύκλωση.

Πάσχα στην Ελλάδα. Σίγουρα μια γιορτή, στην οποία τα χωριά έχουν την τιμητική τους και οι οικογένειες μαζεύονται γύρω από ένα μεγάλο (μεγάλο!) τραπέζι, γελώντας και τρώγοντας μέχρι σκασμού. Θυμάμαι μια διαφήμιση πριν λίγα χρόνια, η οποία έλεγε με υπερηφάνεια ότι «οι Έλληνες καλούν για γεύμα τρεις και μαγειρεύουν για δέκα». Η ελληνική φιλοξενία, γενναιοδωρία και φροντίδα, είναι γεγονός ότι έχουν συνδεθεί με τις υπερβολικές ποσότητες στο φαγητό. Πού πάει, όμως, όλο αυτό το φαγητό, το οποίο είναι εκεί για να «χορτάσει το μάτι», αν δεν καταναλωθεί;

Τα τελευταία χρόνια, λόγω της αλόγιστης χρήσης και κατανάλωσης αγαθών, ο όγκος των σκουπιδιών έχει αυξηθεί δραματικά, γεμίζοντας τους χώρους υγειονομικής ταφής με συσκευασίες και προϊόντα. Κύριος εχθρός της υπερ-συσσώρευσης σκουπιδιών είναι το πλαστικό, το οποίο χρειάζεται εκατοντάδες χρόνια ώστε να αποικοδομηθεί. Το πρόβλημα είναι μεγάλο και με πολλές πολλές προεκτάσεις στο οικοσύστημα, την κλιματική αλλαγή και, τελικά, τη δημόσια υγεία.

Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε δει τη σήμανση «Μην πετάτε χαρτιά στην τουαλέτα» σε τουαλέτες δημόσιας χρήσης; Μάλλον αρκετές. Τι επιτρέπεται, όμως, να πετάμε και τι όχι στις τουαλέτες και τους νεροχύτες μας, σύμφωνα με το νόμο και πού καταλήγουν οι αποχετεύσεις;

Γνωρίζετε για τη δράση «Τέρμα στην εποχή των κλουβιών» (“End the Cage Age”);

Είναι μια δράση, η οποία σχετίζεται με το σεβασμό στα αγροτικά ζώα που εκτρέφονται για ανθρώπινη τροφή. Το δίκτυο “End the Cage Age” αποτελείται από φιλοζωϊκές, κτηνοτροφικές, περιβαλλοντικές και άλλες οργανώσεις με κοινό σκοπό τη βελτίωση της ζωής των παραγωγικών ζώων στην Ευρώπη καταργώντας τα κλουβιά.